Welkom thuis!

Afgelopen maanden voelden we ons even toerist in eigen land. We reden naar de grootste gehuchten om campers te bekijken (lang leve een auto van de zaak!) en stuk voor stuk bleken het veel te dure roestbakken. Zelfs ik, die al blij is dat ze haar eigen ruitenwisservloeistof bij kan vullen, kon soms al binnen enkele minuten zien dat het hem niet ging worden.

Op een gegeven moment gingen we op een druilerige zaterdagochtend bij een camper kijken, een Peugeot J7, die volgens de verkoper écht in goede staat was. Er zat nog APK op en we konden er zeker nog een zomerseizoen zorgeloos mee rijden! De foto's op Marktplaats zagen er veelbelovend uit: een mooie verhoogde camper (joepie, we zouden hier rechtop in kunnen staan!), met een Flower Power schildering op de buitenkant. Zou dit foute kunstwerk op wielen ons nieuwe project worden?

Na ruim een uur in de auto te hebben gezeten, hadden we het eigenlijk al gezien nog voor de eigenaar de poort open had gedaan... Overal zat roest! Het mooiste was nog dat de verkoper ons wijs probeerde te maken dat het echt wel meeviel. Ik kon letterlijk vanaf de bestuurdersstoel, zo door een gat in de voorkant de straat zien. Ik hoor het hem nog zeggen: "Och, dat is niets! Je gooit er gewoon wat plamuur tegenaan en dan kan je er lekker mee op pad.". En dat was zijn reactie op elk roestig gat, gewoon lekker plamuren en even verven, dan ben je in een weekendje klaar voor een zomer vol plezier! Yeah, right....

Voor de mensen die mijn vriend niet kennen, hij is automonteur geweest en weet vaak een stuk meer van auto's dan de mensen die ze verkopen. Ik voel bijna plaatsvervangende schaamte en een vleugje medelijden op het moment dat zo'n prutser een roestbak aan mijn vriend probeert te slijten. Zo ook in het geval van "meneer plamuur", die duidelijk geen flauw idee had dat er een vakman tegenover hem stond! En mijn vakman had absoluut geen zin om het afgeragde, vol geplamuurde, zwaar doorgerotte campertje van "meneer plamuur" over te nemen. Al helemaal niet voor de belachelijk hoge prijs die hij ervoor vroeg! Binnen een kwartier stapten we, ietwat teleurgesteld, weer in de auto terug naar huis.

Een paar dagen later gingen we weer op pad, kijken naar een zelfde soort camper, maar een iets andere uitvoering. Deze zag er in mijn ogen een stuk beter uit en ik was opslag verliefd op de geweldige raampjes, die me gelijk deden denken aan een Volkswagen T1. Terwijl ik het interieur en alle mogelijkheden qua inrichting bekeek, onderwierp mijn persoonlijke vakman de rest van de camper aan een grondige keuring. Er werd geduwd, gewroet, geklopt, geveerd en gestart. Ik kon mijn oren dan ook bijna niet geloven toen vriend-lief de magische woorden "Moeten we deze dan maar doen?" over zijn lippen liet rollen! Vrij vertaald betekend dit: Wat een toffe camper! Er zit wel wat werk aan, maar die uitdaging durf ik wel aan. Zie jij het ook zitten? Ik vroeg voorzichtig of hij het wel zeker wist, maar stiekem voelde ik het enthousiasme al langzaam in mijn buik omhoog borrelen.

Na een tripje naar het ghetto van Nijmegen (ik loop liever midden in de nacht in m'n eentje door Utrecht, dan dat ik nogmaals op klaarlichte dag in die straat in een afgesloten auto moet zitten, brrrrr), waren we opeens een camper rijker. Stuiterend van opwinding reden we terug naar huis en vrouw als ik ben, was ik al druk bezig met bedenken wat voor fantastische make-over we deze camper zouden gaan geven. Vriend-lief daarentegen liet zich niet zo makkelijk meeslepen door mijn wilde plannen. Hij was absoluut enthousiast, maar dit bejaardje had flink wat TLC nodig en we moesten eerst maar eens kijken hoe we deze nieuwe aanwinst thuis gingen krijgen. Onze J7 mocht namelijk niet eens de weg op!

Vervolgens voelden we ons de rest van de week als een stel kleine kinderen, die ongeduldig en vol spanning zaten te wachten tot het ein-de-lijk pakjesavond was. Na een paar lange dagen was het zo ver: onze J7, ons "dream project", werd op een zaterdagochtend afgeleverd bij de loods van onze buurman, waar we een prachtig plekje hebben gekregen om te klussen. Terwijl de camper voorzichtig van de oplegger werd gerold, realiseerde ik me voor het eerst dat we dit echt gingen doen. Het avontuur ging nu echt beginnen, welkom thuis tof campertje!